استیو مک کوئین؛ ستاره ای که زود خاموش شد 

برای بسیای از بازیگران حضور در فیلم‌های ماندگار چون «بوچ کسیدی و ساندنس کید»، «اینک آخرالزمان»، «هری خبیث» و «ارتباط فرانسوی» به یک نقطه عطف در کارنامه حرفه ای آنها تبدیل شده اما می‌دانستید «استیو مک کوئین» پیشنهاد بازی در این آثار را رد کرده است!!

روزنه هنر، امید غیاثوند نوشت: دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی اوج قدرت نمایی ستارگانی چون پل نیومن، مارلون براندو، رابرت ردفورد و رایان اونیل بود اما استیو مک کوئین درخشش بیشتری داشت و توانست با دستمزدی سه میلیون دلاری عنوان گران ترین بازیگر سینما را برای خود ضرب کند.

 

استیو مک کوئین ۲۴ مارس سال ۱۹۳۰ در ایالت ایندیانا آمریکا در خانواده ای آشفته بدنیا آمد، در نوجوانی به خاطر پرخاشگری مدتی را در یک کانون اصلاح  تربیت گذراند و اوایل دهه ۵۰ میلادی رشته بازیگری را دنبال کرد.

 

اواخر دهه ۶۰ با ایفای نقش اصلی در سریال وسترن «تحت تعقیب:مرده یا زنده» (جایزه بگیر)، نظر جان استرجس را جلب کرد و زمینه حضور وی در فیلم سینمایی وسترن «هفت دلار» در سال ۱۹۶۰ شد.

 

سال ۱۹۶۳ جان استرجس از استیو مک کوئین برای بازی در فیلم سینمایی «فرار بزرگ» دعوت کرد.

 

در فیلم موفق «دانه های شن»(۱۹۶۶) ساخته رابرت وایز در نقش یک ملوان سرسخت ظاهر شد و اولین و آخرین نامزدی اسکار بهترین بازیگر نقش اول را برای وی به ارمغان آورد اما هرگز موفق به دریافت این جایزه نشد.

 

سال ۱۹۶۶ در وسترن «نوادا اسمیت» ساخته هنری هاتاوی ایفای نقش کرد و در فیلم درام جنایی «حادثه توماس کراون» (۱۹۶۸) به کارگردانی نورمن جویسون در کنار فی داناوی ظاهر شد.

 

استیو مک کوئین در فیلم پلیسی – حادثه ای «بولیت»(۱۹۶۸) توانایی خود را در رانندگی به رخ کشید و در جستجوی خلافکاران در خیابان های سانفراسیسکو با «فورد موستانگ» خود، صحنه های بی نظیری خلق کرد.

 

در فیلم «گریز»(۱۹۷۲) ساخته سام پکین پا در نقش «داک مک‌کوی» با «الی مگ گرا» همبازی شد و این همکاری مشترک منجر به ازدواج آنها شد.

 

در درام وسترن «جونیور بانر»(۱۹۷۲) بار دیگر با سام پکین پا همکاری کرد.

 

«پاپیون» (۱۹۷۳) ساخته فرانکلین جی. شافنر محبوب ترین فیلم نزد دوستداران استیو مک کوئین است.

 

وی در این فیلم

نقش هانری شاریر معروف به پاپیون را بازی کرد که به اتهام قتل همسر به زندان – جزیره گویان منتقل می شود و اما اراده و عزم وی همه موانع فرار از این جزیره را پشت سر می گذارد.

 

استیو مک کوئین سال ۱۹۷۴ در فیلم حادثه ای «آسمان‌خراش جهنمی» روبروی پل نیومن قرار گرفت.

 

شایعاتی در مورد اختلاف بین این دو ستاره بر سر اینکه نام کدامیک اول در تیتراژ قرار بگیرد مطرح شده است.

 

استیو مک کوئین در سال های پایان عمر در فیلم های «دشمن مردم»(۱۹۷۸)، «تام هورن» (۱۹۸۰) ظاهر شد و پس از ایفای نقش در شکارچی(۱۹۸۰) پرونده حرفه ای وی بسته شد.

 

استیو مک کوئین ۷ نوامبر ۱۹۸۰ در ۵۰ سالگی، در اوج محبوبیت و شهرت و بدون اینکه افتخار و جایزه ای بزرگ و شایسته همچون اسکار و حتی گلدن گلوب را کسب کند بر اثر ابتلا به سرطان درگذشت.

 

حرف و حدیث های فراوانی در مورد این ستاره سینما مطرح شده است.

اینکه استیو مک کوئین یک ورزشکار بوده و روزی پنج مایل می دویده است.

 

یا اینکه زیر نظر بروس لی موفق به کسب کمربند مشکی ورزش رزمی تانگ سودو شده و دوره رزمی جیت کان دو را نزد بروس لی گذرانده است.

 

مهمترین حاشیه زندگی استیو مک کوئین جان به در بردن از ماجرای کشتار خانه رومن پولانسکی بود که به قتل شارون تیت همسر رومن پولانسکی و چهار مهمان وی توسط گروه شیطان پرست چارلز منسون در ۹ اوت ۱۹۶۹ انجامید.

 

استیو مک کوئین یکی از مدعوین در این مهمانی بوده اما تصمیم می گیرد به مهمانی نرود.

 

به تایید پلیس، استیو مک کوئین یکی از هدف های چارلز منسون بوده و گفته شده وی تا مدت ها با خود اسلحه حمل می کرده است.

 

استیو مک‌کوئین همچنین شیفته موتورسواری و ماشین سواری بود و کلکسیونی از خودرو و موتورهای گران قیمت از وی جا مانده است.

 

استیو مک کوئین گرچه زود از دنیا رفت اما به یکی از مظاهر فرهنگی ماندگار آمریکا تبدیل شده و لقب «سلطان خونسردی و بی‌خیالی» را کسب کرده است.

 

مجله امپایر سال ۱۹۹۵ استیو مک کوئین را یکی از ۱۰۰ ستاره جذاب تاریخ سینما نامید.

 

به هر روی شاید همین انتخاب سبب شده نام استیو مک کوئین به فرهنگ عامه ایرانیان نیز راه یابد و هر ایرانی با دیدن هر فرد خوش ظاهر و خوش پوشی به یاد استیو مک کوئین بیافتد، با این تفاوت که او را «خوش تیپ مک کوئین» توصیف کند.