از انتشار تک نوازی‌های کهنه تا شنیدن یک آلبوم «بی هنر»!
چند آلبوم موسیقایی طی روزهای گذشته با هنرمندی تعدادی از آهنگسازان و مدرسان صاحب‌نام موسیقی کشورمان در قالب آثار مجزا پیش روی مخاطبان در فضای مجازی قرار گرفته‌اند.
به گزارش روزنه هنر از مهر، آلبوم های «غزالانه» به نوازندگی غزاله ناظر فصیحی، «طلوع تا غروب» به آهنگسازی سینا گلکار، «نقره سیاه» به آهنگسازی علیرضا مشایخی و چند هنرمند بین المللی، «شهرزاد» با هنرمندی فریماه قوام صدری و علیرضا مشایخی، «بی هنر» به آهنگسازی و نوازندگی جهانبخش احمدپور و «تهران – برلین» به آهنگسازی علیرضا مشایخی و چند گروه بین المللی از جمله مجموعه های تازه منتشر شده موسیقی در فضای مجازی هستند که طی روزهای گذشته در دسترس مخاطبان قرار گرفته اند.
«غزالانه» به نوازندگی غزاله ناظر فصیحی
آلبوم «غزالانه» یکی از مجموعه های تازه انتشار یافته در فضای مجازی است که طی روزهای گذشته در فالب تک نوازی پیانو غزاله ناظر فصیحی پیش روی مخاطبان قرار گرفته است.
«بیات ترک» به آهنگسازی مرتضی محجوبی، «عمری سرکوی تو» به آهنگسازی مرتضی محجوبی، «ملکا ذکر تو گویم» به آهنگسازی فرامرز پایور، «افشاری» به آهنگسازی مرتضی محجوبی، «بندون بندون» در قالب یک اثر فولکلور تالشی، «قبله گاه خوبان» به آهنگسازی مرتضی محجوبی و «مرغ شب» آثاری هستند که در این آلبوم گنجانده شده اند.
میرعلیرضا میرعلی نقی به مناسبت انتشار این آلبوم نوشته است: «پذیرفتن خویش، درهر پله ای، بی مقایسه ای با کسی، خود اصالت است. صلح برخاسته از این اصالت، رایحه ای روح نواز است. غزال ناظر فصیحی از پس سال های راه پیمایی در طیف های رنگارنگ موسیقی های دور و نزدیک گفت‌وگویی زلال را با دنیای خود، آغاز کرده که پایانی ندارد. فضای صوتی او تاثیری همانند دنیای شعر احمدرضا احمدی دارد: ظاهری معصومانه با لحظه هایی تاثیرگذار که ناغافل رو می شوند و از ندانستگی هایی عامدانه بر می خیزند. آرامش و صفای ذاتی آن، رها از دانستگی هایی عامدانه برمی خیزند. آرامش و صفای ذاتی آنها، رها از دانستگی های بسیاری است که هنگام گفت‌وگوی دل با سیم و فلز، چندان به کار نمی آیند.
گفت‌وگوهای ساز و غزال، کودکی کهنسال ما را به گل گشتی بی انتها می برد. شاید پیانو، همان اسب چوبی است. زیبایی این سواری را همان باور پاک و شفافی ساخته که راکب و مرکوب را یکی می کند. فرش آرامش را برای جان های خسته می گستراند و حیاتی از یاد رفته را به یاد می آورد.»
«طلوع تا غروب» به آهنگسازی سینا گلکار
آلبوم موسیقی «طلوع تا غروب» به آهنگسازی سینا گلکار در ژانر موسیقی بی کلام ایرانی پیش روی مخاطبان قرار گرفت.
«طلوع»، «درآمد و چکاوک»، «بیداد»، «پرواز»، «عشاق»، «آسمان»، «شوشتری» و«غروب» قطعاتی هستند که در این آلبوم گنجانده شده اند. این در حالی است که سینا گلکار آهنگساز و نوازنده تار، ماهور زمانه پور نوازنده سازهای کوبه ای، تمبک، دم دم، جیمبی، دف و کاخن گروه اجرایی آلبوم را تشکیل می‌دهند.
سینا گلکار از جمله هنرمندان جوان عرصه موسیقی است که در شهرستان سقز استان کردستان به دنیا آمد و از همان کودکی به واسطه حضور در یک خانواده اهل موسیقی علاقه خود را به موسیقی کلاسیک ایرانی با نواختن سازهای تمبک و دف نشان داد.
این هنرمند در سال ۱۳۷۷ با انتخاب ساز سه تار، نوازندگی را به صورت تخصصی آغاز و فعالیت در عرصه موسیقی را به صورت حرفه ای آغاز کرد. وی در سال ۱۳۸۸ بود که وارد دانشگاه هنر تهران در رشته موسیقی ایرانی شده و تحصیلات تکمیلی خود را تا مقطع کارشناسی ارشد به پایان رساند.
«نقره سیاه» به آهنگسازی علیرضا مشایخی و چند هنرمند بین المللی
آلبوم «نقره سیاه» به آهنگسازی علیرضا مشایخی و همراهی ماری ترز گریزانتی و مارک ویتانتونیو در ادامه آثار منتشر شده این هنرمند پیشکسوت موسیقی نو کشورمان پیش روی مخاطبان قرار گرفته است.
سمیرا واثق‌نیا درباره این اثر نوشته است: «علاقه مشایخی به ترکیب سازهای هم رنگ، نخستین بار در قطعه ای با نام مدال ۲۰۱۵ برای نه کنتراباس و سازهای کوبه‌ای، اپوس ۲۴۲ منعکس شد. رضایت خاطر او از نتیجه این اثر باعث شد که در سال ۲۰۲۲ میلادی قطعه ای برای چهار ویولن با عنوان «نقره سیاه» تصنیف کند.
هنگامی که یکی از دوستانش از علت نام‌گذاری این اثر می‌پرسد، او در پاسخ می‌گوید: «اگر می‌گفتم نقره سفید شما مشکلی نداشتید؟»
در صورتی که بخواهیم قطعه را در فرم‌های کلاسیک ریشه‌یابی کنیم، می‌توانیم از نوعی «روندو» صحبت کنیم که در آن تکرارهای «A» به ندرت اشاره لغوی به اولین تظاهر «A» دارند و اپیزودهای میانی برای دست یافتن به حداکثر تنوع اشاره‌هایی به موسیقی ایرانی دارند.»
«شهرزاد» با هنرمندی فریماه قوام صدری و علیرضا مشایخی
«شهرزاد» هم عنوان دیگر اثر جدید علیرضا مشایخی و فریماه قوام صدری است که چندی پیش در قالب یک آلبوم مجازی منتشر شده است.
درباره این اثر، به قلم سمیرا واثق‌نیا می‌خوانیم: «شهرزاد بخشی از پاسخی است به پرسشی که همواره برای مشایخی مطرح بوده است. او از خود می‌پرسد، چه می‌شد اگر جامعه موسیقی ایران گرفتار یک خواب چندصدساله نمی‌شد؟ آنچنان غفلتی که حتی به درستی نمی‌دانیم چه مدت گرفتار آن بوده‌ایم. مشایخی در یک سفر فرضی که به مجموعه پنج‌گانه‌ای برای پیانو انجامید، ظرفیت تکامل و انبساط، موسیقی ایران را ملموس کرد. مجموعه پنج‌گانه عبارت است از: «داستان‌های کوتاه» اپوس ۱۰۶، «نامه» اپوس ۱۱۰، «در جستجوی زمان از دست‌رفته» اپوس ۱۱۱، «کریستال شماره‌های یک و دو» اپوس ۱۱۳ و «شهرزاد» اپوس ۱۱۵.
داستان «شهرزاد» که زاده تخیل مشایخی است، بهانه‌ای می‌شود برای جستجو و بیان اندیشه‌های فلسفی او. این ماجرا در مورد شهرزاد قصه‌گو نیست، بلکه تحلیلی است از اینکه چگونه انسانی شبیه به شهرزاد قصه‌گو می‌شود. تئوری چندصدایی مشایخی اساس پی‌ریزی این قطعه قرار می‌گیرد. او سفر خود را از یک ترانه ساده و زیبای کردی آغاز می‌کند، و با عبور از موسیقی کلاسیک ایرانی در گستره گام تعدیل شده، به آستانه آتنالیته می رسد.»
«بی هنر» به آهنگسازی و نوازندگی جهانبخش احمدپور
آلبوم «بی هنر» به آهنگسازی و نوازندگی جهانبخش احمدپور هم مجموعه جدید دیگری به آهنگسازی و نوازندگی جهانبخش احمدپور است که به تازگی در دسترس علاقه مندان موسیقی بی کلام قرار گرفته است.
«هنجار مخالف»، «تارو دود»، «چراغونی»، «آشوب»، «خال لب»، «چشم به راه»، «پرستو»، «بی مرز»، «دینا»، «تنهایی(بی هنر)» قطعاتی هستند که برای این آلبوم منتشر شده اند.
احمدپور درباره این آلبوم نوشته است:
«کیفیت هنر از اکثریت هنرمندان مستقل نیست، از این رو ترجیح دادم که این آلبوم «بی هنر» اطلاق شود تا با متر و معیار چیره بر هم نسلانم و نسل های ماقبل مقایسه نشود چرا که هنر در ذات چارچوبی ندارد.»
«تهران – برلین» به آهنگسازی علیرضا مشایخی و چند گروه بین المللی
آلبوم «تهران – برلین» هم عنوان اثر دیگری به آهنگسازی علیرضا مشایخی است که با همراهی آنسامبل یونایتد برلین، کوارتت ملی اوکراین و آنسامبل متایکس پیش روی مخاطبان قرار گرفته است.
درباره این اثر، به قلم سمیرا واثق‌نیا می‌خوانیم:
«مسئله «عبور» همواره در تفکر و موسیقی مشایخی نقش خاصی داشته است. تا آنجا که به موضوع اصلی، سمفونی نهم او با عنوان «دنیای من» بدل می‌شود. مشایخی در این اثر و آثار دیگری همچون شرق ـ غرب، اپوس ۴۵ و به طرف شرق، اپوس ۹۲، اشاره مستقیمی به مبدأ و مقصد دارد.
در قطعه «تهران ـ برلین ۲۰۱۹» دو شهر مورد علاقه او به طور نمادین عرصه گفت‌وگوی ایرانی ـ اروپایی واقع می‌شود. در این اثر، بافتی از مدالیته ایرانی، تنالیته اروپایی و عبارت‌هایی تماتیک ـ آتماتیک در اختیار داریم. در اینجا نقش ترومپت یادآور نوای «تعزیه» در کوچه های تهران است که آهنگساز از دوران کودکی خود به یاد دارد.
این اثر در چارچوب «فستیوال مسافران تهران ـ برلین» و به سفارش آنسامبل یونایتد برلین در سال ۲۰۱۹ میلادی نوشته و در همان سال توسط این آنسامبل ضبط شده است.»
